Door een studiegenoot werd ik uitgenodigd om te komen stage lopen bij een revalidatiekliniek in Nepal. Ik zat in mijn tweede jaar van de studie huidtherapie.
De Nepal Healthcare Equipment Foundation is een gebouwtje waar zo’n 16 patiënten een bedje hadden. Het was er simpel en de kamers roken niet zo fris. Twee patiënten hadden stellages om hun been met pinnen erin gestoken tot op het bot. Een dame haar voeten waren eraf. Anderen waren helemaal verlamd of afwezig.
We begonnen met de behandeling van een 15 jarig jongetje die op 4 maanden oud brandwonden kreeg. Op zijn torso en linkerarm zat veel littekenweefsel. Het was lastig om te communiceren want de kinderen spreken er geen Engels. Daardoor kon ik voor mijn gevoel niet altijd de persoonlijke aandacht geven die de patiënten nodig hadden.
Ik vond het ook lastig om te zien dat de kindjes er de hele dag niet echt iets te doen hadden. Ik heb daarom schriftjes en pennen voor ze gekocht om met ze te tekenen en Engelse les te kunnen geven. Ook heb ik kaart en bordspelletjes gehaald en actieve sport groepsspelletjes. Dit soort dingen zijn erg welkom.
Gedurende mijn stage heb ik ook meerdere weesmeisjes bezocht, hier zijn kleding en hygiëne producten erg welkom. Verder zijn we nog bij een afgelegen dorpje in de bergen geweest, wat me hier erg opviel is dat er niet echt een dokter in de nabije buurt is. Regelmatig bezoek van dokters en het toesturen van medicatie en/of leefadviezen is daar erg nodig.
