Voor mijn Stage Op Maat ben ik naar Kathmandu in Nepal gegaan. Via de Nederlandse organisatie Care4Nepal (opgericht door een huidtherapeut) ben ik terecht gekomen bij de stichting NHEDF (Nepal Healthcare Equipment Development Centre). Dit is een stichting die zich inzet voor mensen die geen geld hebben voor medische behandelingen. In Nepal zijn ziektekostenverzekeringen voor het grootste deel van de bevolking onbetaalbaar. Deze mensen worden (samen met een verzorgende/familielid) in het revalidatiecentrum opgenomen, wat eigenlijk gewoon één groot huis is. Ook zet deze stichting zich in voor andere mensen die niet in dit huis worden opgenomen maar wel dringend een operatie of medische hulpmiddelen nodig hebben.
Als student huidtherapie heb ik vooral oedeem- en littekenbehandelingen uitgevoerd. De aandoeningen die hier voorkomen zijn een stuk heftiger en in een meer vergevorderd stadium dan in Nederland. Zo komen er bijvoorbeeld ook vrouwen met brandwonden doordat zij zuur over zich heen hebben gekregen.
Er zijn genoeg mogelijkheden om kennis te delen met anderen. Het is mogelijk om voorlichting te geven op scholen, kennis te delen met artsen, verpleegkundigen en fysiotherapeuten. De zorg in Nepal loopt nog erg achter vergeleken met Nederland. Dit is bijvoorbeeld te merken aan de hygiëne en verslaglegging binnen het revalidatiecentrum. Doordat ze afhankelijk zijn van donaties is er ook vaak een tekort aan middelen en hebben ze geen adequate apparatuur.
Dat vraagt om improvisatie van de zorgverleners. Zij zijn erg blij met nieuwe goedkope behandelmethodes die huidtherapie studenten kunnen introduceren.
Wat ik zelf erg bijzonder vond aan deze stage waren de achtergrondverhalen van de patiënten en het contact met de mensen hier. Ik vind het erg bijzonder hoe de patiënten hier omgaan met tegenslagen. Ondanks de verschrikkelijke dingen die ze meemaken blijven ze toch altijd erg vrolijk en vriendelijk. Ook vinden ze troost in hun rituelen, vooral bij het verlies van een familielid.
Communiceren met patiënten kan lastig zijn omdat ze vaak geen Engels spreken. Het is vaak een beetje improviseren maar ze stonden erg open voor mijn hulp en er hing een fijne sfeer in het hele revalidatiecentrum. Mijn behandelkamer stond vaak vol met andere patiënten/bewoners die nieuwsgierig waren naar wat ik aan het doen was of die gewoon even een praatje wilde maken met mij of de patiënt.
Ik vond het een fantastische ervaring en kan het iedereen aanraden om voor de Stage Op Maat naar Kathmandu te gaan via de stichting Care4Nepal.
Geschreven door Charlotte Pape.